Teatr Dramatyczny – Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku jest jedyną tego typu placówką w województwie podlaskim. Największa scena Teatru ugości nawet 500 widzów. W repertuarze Teatru znajdziemy propozycje zarówno dla Widzów o wysokich wymaganiach artystycznych, poruszające problemy współczesnego świata i człowieka, jak i poszukujących humoru oraz rozrywki na dobrym poziomie. Teatr Dramatyczny ma również ofertę dla Młodych Widzów: adaptacje klasycznych pozycji literatury dla dzieci oraz inscenizacje współczesnych bajek. Teatr prowadzi liczne działania edukacyjne: skierowane do dzieci (warsztaty teatralne, Bajkowe Poranki, „Lato w Teatrze”).
Pierwsze przedstawienie w gmachu teatru (wówczas Teatru Miejskiego im. Józefa Piłsudskiego) zagrano 27 grudnia 1938. Na scenie występował zespół grodzieńskiego Teatru Objazdowego, a oficjalnego otwarcia we wrześniu 1939 miał dokonać marszałek Edward Śmigły-Rydz. W 1940 roku, po włączeniu Białegostoku w skład ZSRR, władze radzieckie upaństwowiły placówkę i przekształciły ją w Państwowy Teatr Polski Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jego dyrektor, Aleksander Węgierko, powołał do życia pierwszy stały zespół złożony głównie z aktorów scen warszawskich[1]. W spektaklach występowali m.in: Iryna Borodowska, Jacek Woszczerowicz, Seweryn Butrym, Tola Mankiewiczówna i Anatol Szałowski. Przedstawienia odbywały się w języku polskim. Wystawiano twórczość polskich i zagranicznych dramaturgów, m.in. „Intrygę i miłość” Friedricha Schillera, „Moralność pani Dulskiej” i „Pannę Maliczewską” Gabrieli Zapolskiej, „Dożywocie” Aleksandra Fredry, „Kordiana” Juliusza Słowackiego, „Wesele” i „Noc listopadową” Stanisława Wyspiańskiego.

W 1944 roku w Białymstoku po raz kolejny ukonstytuował się stały zespół aktorski w składzie: Joanna Błońska, Halina Kossobudzka, Halina Czengery, Lidia Zamkow, Marian Meller, Jan Świderski, Czesław Wołłejko. Do nich dołączyli białostoccy aktorzy: Rena Ruszczyc, Władysław Szumowicz, Władysław Szypulski, Mikołaj Aleksandrowicz, Witold Różycki. To właśnie oni przygotowali już 22 września 1944 roku premierę spektaklu „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego. W 1945 roku do zespołu dołączyli Hanka Bielicka, Igor Śmiałowski, Jerzy Duszyński i Zygmunt Kęstowicz.

Złotymi okresami białostockiej sceny były dyrekcja aktora i reżysera Bronisława Orlicza oraz dwie dyrekcje Jerzego Zegalskiego, który proponował ambitny repertuar z polskim dramatem romantycznym, prapremierą „Sonaty Belzebuba” Witkacego i sztukami Sławomira Mrożka. Zegalski wyreżyserował m.in. „Kordiana” Juliusza Słowackiego, Krystyna Meissner „Szkołę kobiet” Wojciecha Bogusławskiego, Izabella Cywińska przygotowała prapremierę „Dozorcy” Harolda Pintera, a Roman Kordziński wyreżyserował „Czajkę” Czechowa.