Wigierski Park Narodowy-jeden z największych parków narodowych w Polsce, obejmuję swym zasięgiem wschodnią część Pojezierza Mazurskiego oraz część Podlasia. Został powołany z dniem 1 stycznia 1989 r. Utworzony został na obszarze 14 956 hektarów. Na terenie Parku stwierdzono występowanie około 300 gatunków kręgowców, w tym 32 gatunki ryb, 12 gatunków płazów, 5 gatunków gadów, 205 gatunków ptaków oraz 46 gatunków ssaków. Park jest obszarem udostępnionym dla różnorodnych form turystyki.

Park chroni dobrze wykształcony i urozmaicony krajobraz pojezierny ostatniego zlodowacenia (krajobraz młodoglacjalny). Szczególną cechą parku jest niezwykła różnorodność ekosystemów wodnych –42 jezior, z największym i najgłębszym jeziorem Wigry, oraz większych i mniejszych rzek. Jeziora parku różnią się żyznością, morfometrią, koncentracją związków humusowych i innymi właściwościami, reprezentując prawie wszystkie typy tych ekosystemów na Niżu Europejskim. Surowy klimat Polski północno-wschodniej powoduje, że przyrodę Parku wyróżniają cechy charakterystyczne dla obszarów północnych (cechy borealne).

Na terenie parku realizowane są trzy główne formy ochrony: – ochrona ścisła, której celem jest utrzymanie przebiegu naturalnych procesów przyrodniczych (4,8% powierzchni parku), – ochrona czynna, przy której możliwa jest ingerencja człowieka w celu uzyskanego pożądanego efektu (75% powierzchni parku), – ochrona krajobrazowa (20,2% powierzchni parku), której celem jest utrzymanie lub odtworzenie regionalnych cech krajobrazu kulturowego.